تعزیه، به عنوان یک نمایش آئینی مهم‌ترین نماینده فرهنگ سنتّ اجرایی دینی در ایران است.گر چه تعزیه همواره یا از منظر آئینی و یا از منظر استتیک تئاتر مورد تحقیق قرار گرفته است، اما نشانه‌های آئینی و تئاتری در تعزیه مانند همه‌ نمایش‌های مذهبی در هم آمیخته است. در این مقاله، با در نظر گرفتن ترکیب این دو مؤلفه در اجرای تعزیه، قصد من این است که نشان دهم چگونه، از منظر استتیک پرفورمنس، تماشاگر و بازیگر تعزیه در یک پیوند دینامیک با هم قرار دارند به‌گونه‌ای که تماشاگر تعزیه به نوبه خود نیز بازیگر است و بازیگر در تعزیه خود تماشاگر. از این منظر می‌شود نقش تماشاگران، به خصوص تماشاگران زن، تعزیه را تعریفی جدید کرد.  بازیگران و تماشاگران تعزیه با قرار گرفتن در هر اجرا، که زمان و مکان خود را داراست، یک فضای بینابینی «لیمینال» را تجربه می‌کنند . قصد دیگر در این مقاله این است که نشان داده شود چگونه این خصیصه کارکرد دیالکتیکی دوگانه‌ای بر روی تماشاگران به خصوص تماشاگران زن، دارد؛ به طوری که از یک طرف هویت‌های اجتماعی و فرهنگی‌شان را تکرار و تثبیت می‌نماید و از طرف دیگر خود را از حضور زندگی روزمره، میثاق‌ها، و هنجارهای آن جدا می‌کند.