|
بررسی دلایل گرایش هنرمندان تجسمی به خودنگاری
|
فائزه حسن شاهی*   ، محمدرضا شریف زاده |
| دانشگاه آزاد اسلامی ، واحد تهران مرکز |
|
|
چکیده: (13394 مشاهده) |
| پژوهش درباره هنر خودنگاری، که طیف وسیعی از آثار هنری را به خود اختصاص داده است، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. «خود» یا «نفس» همیشه به عنوان برترین گوهر هر فرد، و به عنوان منشاء و مبداء، و به عنوان مؤلف های اساسی در بحث فردیت، اصالت، و شخصیت، در هنر نقش بنیادین و انکار ناشدنی دارد. انسان ناگزیر از شناخت خویش است و هنر امری است
برآمده از خود فرد و تجربه زیسته‌اش، و حاصل درونی کردن آنچه دیده و دریافته و به جریان انداختن اندیشه‌اش و در آخر
بیان آنچه که می‌خواهد. خودنگاری‌ها آثاری هستند که به عنوان تاریخچه‌ای از تجربه بشری در روبه‌رو شدن با تصویر خویش
قابل توجه‌اند و در تفاوت و تنوع نگاه‌هایشان قابل تامل. رودررویی‌ای که همگان، در روزمره‌گی هر روز، از برابرش گذشته‌اند،
اما هنرمند آن را ثبت کرده است. دلایل مختلفی برای ظهور و ادامه این هنر وجود دارد که در این مقاله، مورد بررسی قرار خواهد
گرفت. |
|
| واژه‌های کلیدی: خودنگاری، خودآرایی، خودنمایشی، خودکاوی |
|
|
متن کامل [PDF 476 kb]
(4300 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1393/7/2 | پذیرش: 1393/7/2
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
