هر اثر معماری به مثابه یک متن است که هنگام تجربه آن گویی روایتی شرح داده می‌شود که تماشاگری فرضی به سیر و سفری درون‌فضایی برده می‌شود. روایت در فضا در طول زمان، امکان شناخت کامل از فضای موجود را بدست می‌دهد. در نتیجه می‌توان آن‌را ابزاری جهت بیان فضا دانست از طرفی مهم‌ترین جلوه روایت در داستان است و هر داستان عناصر و ساختاری دارد که میتواند تولید معنا کند. بنابراین مفهوم روایت در داستان به مثابه الگویی برای درک روایت در معماری قابل توجه است. از طرف دیگر باوجود نظریه‌پردازی درباره روایت معماری از اوایل دهه هشتاد و استفاده معماران از روایت به دلیل تعامل با شهر، مخاطب و به عنوان شکل‌دهنده فضا و معانی فرهنگ، چهارچوب نظری مشخصی در این زمینه وجود ندارد. هدف این پژوهش دستیابی به چارچوب مفهومی‌ روایت در داستان و تطبیق آن با روایت در معماری در جهت به کارگیری شیوه‌های داستان‌پردازی در معماری‌، ساخت سناریو فضایی، عاملی برای تفسیر بنا یا طراحی است. لذا این مقاله در پی پاسخ به این پرسش است که چه شباهت‌ها و تفاوت‌هایی بین روایت و معماری وجود دارد؟ پژوهش با رویکرد کیفی و با روش مطالعه تطبیقی و تحلیل محتوایی انجام گرفته است. در این پژوهش ابتدا به شناخت مفهوم و سیر روایت در داستان و چگونگی دریافت آن در معماری پرداخته شده سپس با بررسی نمونه‌ها و تحلیل محتوا شباهت‌ها و معادل‌های دو عرصه ارائه شده است. بررسی‌های پژوهش نشان داد، پیوندی دو طرفه بین معماری و داستان وجود دارد و اساس تجربیات فضایی منطبق بر روایت است. شخصیت داستان معادل فضا، راوی معادل کاربر، پیرنگ معادل کانسپت، ژانرها معادل کاربری بنا و ... است. در نتیجه می‌توان از قابلیت‌های خلاقیت داستان که انواع شیوه‌های روایت، ابزار روایت، شیوه بیان و محتوا می‌باشد در عرصه‌های معماری استفاده کرد.