مسئله خودآیینی هنر در زیباشناسی آدورنو از غنی‌ترین و تاثیرگذارترین مباحث زیباشناسی معاصر است. آدورنو از یک سو از استعاره «موناد» (در معنای لایبنیتسی) برای توصیف اثر هنری خودآئین استفاده می‌کند و از سوی دیگر همین اثر را به مثابه کالایی مطلق معرفی می‌کند. این مقاله در پی بازگشایی این پرسش است: از نظر آدورنو چگونه در وضعیت سیطره مناسبات کالایی، اثر هنری خودآیین متحقق می‌شود؟ فهم این مسئله در نظریه زیباشناسی آدورنو در گرو فهم بنیان‌های نظری فلسفه آدورنو و بالاخص نظریه دیالکتیک منفی اوست. در بخش اول این مقاله کوشش شده است با شرحی مختصر از شیوه‌ی تفکر نا- این‌همان و نظریه دیالکتیک منفی، به عنوان اساس فلسفه آدورنو، ضرورت طرح و دفاع دیالکتیکی- تاریخی آدورنو از خودآیینی هنر استنتاج شود و در بخش دوم با شرح وجه اقتصاد سیاسی نظریه دیالکتیک منفی و همچنین توضیح منطق کالایی حاکم بر هنر نشان داده شود که اثر هنری با به نهایت رساندن منطق کالایی، مقام کالایی مطلق نمودی از خودآیینی را آشکار می‌کند.
Qadernezhad M, Piravivanak M, Tahery S. The Comodified Aspect of Autonomy of Art Work in Adorno’s Aesthetic. کیمیای هنر 2017; 6 (24) :35-46 URL: http://kimiahonar.ir/article-1-1131-fa.html
حمامیان مهدی قادرنژاد، پیراوی ونک مرضیه، طاهری صدرالدین. وجه کالایی خودآیینی اثر هنری در زیباشناسی آدورنو. کیمیای هنر. 1396; 6 (24) :35-46
