گونه شناسی، روشی برای تفسیر کتاب مقدّس است که بر اساس آن، برخی افراد، رخدادها، اعمال و مکان هایی که در عهد عتیق از آنها سخن رفته است، به مثابه اخباری پیشین از مسیح، یا رخدادها، اعمال و مکان های مرتبط با وی، آن چنان که در عهد جدید مندرج است، قلمداد می شوند. عناصر این نسبت های گونه شناختی، عبارت از «گونه ها » در عهد عتیق و «پادگونه ها » در عهد جدید دانسته می شوند. در این سیستم بر وحدت میان عهد عتیق و عهد جدید تأکید می شود و عهد جدید به مثابه تحقّق عهد قدیم قلمداد می گردد. از این روش در فهم و تفسیر کتاب مقدّس، به ویژه بخش هایی هم چون مکاشفه یوحنا، و نیز دیگر متون دینی مسیحی، استفاده فراوان شده است. اما استفاده از تفسیر گونه شناسانه به کتاب مقدّس محدود نبوده است. این روش در فهم و تفسیر آثار هنری نیز تأثیر بسزایی داشته است. اهمیّت این روش تفسیری به حدّی است که بدون شناخت آن، فهم چرخه رواییِ تصاویر در برخی از کلیساهای قرون وسطا و چرایی نحوه چینش و مجاورسازی تصاویر بر روی دیوارهای آنها امکان پذیر نخواهد بود. در مقاله حاضر چگونگی کاربرد این روش در تفسیر هنر مسیحی قرون وسطی، مورد بررسی و تحلیل قرار می گیرد و اصول حاکم بر این روش تفسیری برشمرده می شود.