آثار دیونیسیوس مجعول، در سنت زیبایی شناسانه قرون وسطی به ارائه نظام مندترین نگرش نسبت به زیبایی می پردازند که پیش تر در آثار هیچ یک از آبای یونانی و لاتینی کلیسا سابقه نداشته است. وی در بیان آراء خود در این زمینه از آموزه های فیلسوفان نوافلاطونی، به ویژه پروکلس بهره می برد و همچون فیلسوفان نوافلاطونی برای زیبایی شأنی متافیزیکی قائل است. این امر سبب شده که دیونیسیوس بحث خود را به جای زیبایی محسوس با زیبایی غیرمحسوس آغاز کند و سپس به صدور زیبایی محسوس از زیبایی مطلق بپردازد. بر این اساس، برخلاف سنت تجربی مسلک یونانیان، بحث در باب زیبایی را به جای ساحت تجربه به ساحت تأمل منتقل می سازد و زیبایی جنبه ای عرفانی و رازآلود می یابد. افزون بر این، وی مفهوم نور را به مباحث زیبایی شناسی وارد می کند و ملاک وضوح را نیز به شرایط زیبایی می افزاید. این آراء دیونیسیوس هم بر زیبایی شناسی غرب مسیحی و هم بر زیبایی شناسی شرق مسیحی تأثیرگذار بود. وی در سنت لاتینی بر آموزه های اریوگنا، هوگونیس سن ویکتوری، سوژر اهل سن دنی و توماس آکویناس تأثیر نهاد و در سنت بیزانسی مدافعان شمایل ها بیشترین بهره را از آثار دیونیسیوس بردند، به گونه ای که آثار دیونیسیوس پس از کتاب مقدس، دومین متن مورد ارجاع مدافعان بیزانسی شمایل ها بود.
Nasri A. Metaphysical Foundations of Beauty in Pseudo-Dionysius’s Work and It’s Influence on Christian Aesthetics. کیمیای هنر 2012; 1 (1) :39-48 URL: http://kimiahonar.ir/article-1-31-fa.html
نصری امیر. مبانی متافیزیکی زیبایی در آثار دیونیسیوس مجعول و تأثیر آن بر زیبایی شناسی مسیحی. کیمیای هنر. 1390; 1 (1) :39-48