موضوع این مطالعه، روش پدیدارشناسی مارتین هایدگر، فیلسوف آلمانی قرن بیستم و تأثیرپذیری برخی معماران پست مدرن از نظریه او در ارائه نظریات جدید معماری، در دهه 60 همان قرن است. هایدگر که ناقد سوبژکتیویسم در تفکّر مدرن بود، با روی آوری به شعر شاعران بزرگ آلمان، شعر را بهترین نحو اندیشیدن خواند. دو تن از پیشگامان معماری پست مدرن، کریستین نوربرگ شولتس و کریستوفر الکساندر، با پیروی از روش پدیدارشناسی و رویکرد هایدگر به زبان، شعر، هنر و معماری، تلاش کردند تا نظریات تازه‌ای در معماری ارائه کنند و نقش زبان و شعر و محیط را در ادراک و طراحی معماری نشان دهند.
روش این مطالعه همچون موضوع آن پدیدارشناختی است و به توصیف پدیدارشناسی زبان، شعر و هنر در اندیشه هایدگر و دیدگاه های معماران متأثر از آن و نتایجش در معماری پست مدرن می پردازد؛ با این هدف که نشان دهد هویت در معماری، امری عرَضی نیست و ارتباط مستقیم به عالم هر پدیده و بستر پدیداری آن دارد.