اغلب تصور می‌‌شود که در از آن خودسازی هنری، پدیدآورنده مفهوم و جایگاه سنتی‌‌اش را ندارد. زیرا از آن خودسازی هنری، آثار ثانویه‌ای در جهان هنرهای تجسمی هستند که از آثار اولیه گرفته شده و علی رغم اینکه وجود مادی یگانه، قطعی و مسلمی دارند، وضعیت پدیدآورندگان و آثار آنها از نظر حقوقی چندان مشخص نیست. سؤال اصلی مقاله «چگونه می‌‌توان رابطه پدیدآورندگی یک هنرمند با اثرش، در مورد اثری که بخشی از آن را هنرمند آفریده و بخشی را (گاه کل اثر) از یک هنرمند دیگر برداشته تبیین نمود؟» می‌‌باشد و فرض بر آن است که در تمام آثار ازآن خودسازی، هنرمند دوم و احتمالاً مخاطب به حضور پدیدآورنده اول آگاه است و هنرمند دوم تعمدانه و به قصد خاصی از اثر بهره می‌‌گیرد. لذا آگاهی به حضور اثر اولیه شرط پیدایش وضعیت از آن خودسازی است. در غیر این صورت اثر از وضعیت خود خارج و در حیطه جعل و سرقت هنری قرار می‌‌گیرد. روش تحلیل در این پژوهش توصیفی-تطبیقی است و از نظر ماهیت تحقیق، بینارشته‌‌ای است. داده‌‌های تحقیق از حوزه هنرهای تجسمی معاصر و حقوق مالکیت‌های ادبی و هنری بوده و به صورت کتابخانه‌‌ای و اسنادی و از طریق ابزار فیش برداری و مشاهده از منابع و مآخذ مربوط، استخراج و جمع‌آوری شده‌‌اند. در این راستا سعی بر آن بوده که مواد حمایتی و استثنائات نظام‌های حقوقی بین‌المللی و هر دو نظام مالکیت حقوقی در ایران؛ قانون حمایت از حقوق مؤلفان و مصنفان و هنرمندان (مصوب ۱۳۴۸) و پیش‌نویس قانون جامع حمایت از مالکیت ادبی و هنری و حقوق مرتبط مورد توجه و بررسی قرار گرفته و پیشنهادهایی را برای ارزیابی این نوع آثار از جمله تهیه شناسنامه هنری ارائه شود.
Shiva A, Hessami M, Shakeri Z. “Appropriation Art” and Recognition of the Legal Status of the Author. کیمیای هنر 2020; 9 (36) :49-61 URL: http://kimiahonar.ir/article-1-1798-fa.html
