این پژوهش با رویکرد پدیدارشناسی مکان به بررسی مکان در دوران معاصر که توسط هنرمندان عکاسی مکان‌نگاری نوین به تصویر کشیده شده، میپردازد. این شیوه عکاسی در پی گسترش شهرنشینی و تصرف انسان در فضاهای بکر طبیعت، توانست واقعیتهایی را درباره تخریب زمین آشکار سازد و جایگاه خود را به عنوان عکاسی جسورانه به رخ کشد. این پژوهش با توجه به ضرورت وجود و شناخت این شیوه از عکاسی در هنر معاصر، در پی پاسخ به ویژگی‌های مکان در این سبک از عکاسی با استفاده از چهارچوب نظری پدیدارشناسی مکان از دیدگاه نوربرگ- شولتز، با این فرض که این شیوه عکاسی با نگاه انتقادی به محیط زیست نگاه پدیدارشناسانه داشته، معانی جدیدی از آن را ارائه کرده است. این پژوهش به روش تحلیلی و توصیفی، به کشف این معانی میپردازد. به نظر می‌رسد مکان‌نگاری نوین در عکاسی همچون انعکاسی از بی‌هویتی و روح مکان در دوران معاصر است و هنرمندان با ثبت مکان انسان معاصر با کنکاش در تخریب محیط زیست، هنر عکاسی را به تاریخ مکان پیوند داده‌اند.
