سر فصل‌های اصلی این مقاله عبارتند از: دستگاه به عنوان یک سیستم مکرو و ترکیبیِ چند مدی، فواصل در تئوری و در عمل، ریتم، ملودی، آناتومی گوشه و دستگاه در اجرای کنسرتی. بحث‌های مطرح شده به کوچک‌ترین واحد موسیقی که نغمه یا نت باشد می‌پردازد تا در نهایت یک نمونه کلاسیک اجرای کنسرتی از یک دستگاه موسیقی، و به عبارتی سیستم مدال موسیقی ایرانی را از نگاه میکرو و مکرو بررسی کند: انواع فواصل، انواع دانگ‌ها و انواع ترکیبات و پیوستگی آن‌ها، نحوه گردش و پردازش ملودی، اهمیتّ و جایگاه درجات در شکل‌گیری انواع مُدها و تشریح «گوشه» از لحاظ فرم و از لحاظ انواع جملات خاص، که هر یک از آن‌ها در تشکیل گوشه‌های موسیقی ایرانی کارآیی خاص خودشان را دارند. افزون بر این‌ها، از آنجا که مخاطبان مقاله غیر ایرانیانی هستند که کمتر با زبان و ادبیات فارسی آشنایی دارند، اشاره‌هایی نیز به وجوه معنایی برگرفته از متون ادبی شده است؛ آنچه توسط شعر با موسیقی ایرانی عجین شده و روحی یکپارچه از ذوق زیبایی‌شناسی خاص ایرانی به آن بخشیده است.