زیبایی از دوره کهن تاکنون تعاریف گوناگونی داشته است. مسأله این پژوهش پرسش از معیار تعریف زیبایی در دوران معاصر است. فرض بر این است که تعریف زیبایی در دوره معاصر از محدودیت‌های زیبایی ابژکتیو و سوبژکتیو رها شده است. در مرحله اول برای پاسخ به این پرسش، با روش تحلیل محتوا تلقی از زیبایی در دوره‌های مختلف از منظر متفکران مهم عرصه زیباشناسی در دو گرایش ابژکتیو و سوبژکتیو بررسی شده است. در مرحله بعد نشان داده شده که تعریف زیبایی در هنر معاصر به رویداد و امر نو گرایش یافته است. در آرای متفکران معاصر زیبایی از تعین‌های ابژکتیو و سوبژکتیو می‌رهد. برای نمونه در نظر هایدگر، زیبایی همان آشکارگی هستی و حقیقت است که رخ می‌دهد. در مورد فلسفه و زیباشناسی معاصر فرانسوی به جای زیبایی؛ نومایگی، امر هراس‌آور و غریب یا «رویداد» نشسته است. رویداد را از هم پاشاندن اقتضائات سازمان بصری فرض گرفته‌ایم که در کنش هر هنرمندی به نحوی تحقق می‌یابد و متعاقباً زیبایی نیز به طور متفاوتی تعریف می‌شود. در این راستا با نظر به اجراهای اورلان هنرمند معاصر فرانسوی نشان می‌دهیم که هنرمند معاصر تجربه امور غریبِ جهانی از هم پاشیده را از سر می‌گذارند و زیبایی فاصله‌گرفتن از جهان آشنای روزمره است.
