نظام تناسبات بدن از موضوعاتی بود که همگام با تحول بینش رنسانسی نسبت به انسان در عرصه هنر این دوران اهمیت بسیار ویژه‌ای یافت. هنرمندان این عصر تلاش قابل توجهی را صرف به دست آوردن و ارائه الگویی ایدئال از تناسبات بدن کردند که بازنمایاننده جایگاه نویافته انسان در عصر جدید باشد. اما در میان هنرمندان و صاحب‌نظران رنسانسی لئون باتیستا آلبرتی اندیشه‌ای دیگر را در سر می‌پروراند. او، برخلاف نظر برخی از مورخین و نظریه‌پردازان، منتقد گسستی بود که تمرکز هم‌عصرانش بر تصویر ایدئال انسان از انسان طبیعی ایجاد کرده بود. از این رو آلبرتی با بهره گرفتن از ابزار دقیق و روش‌های تجربه‌گرایانه در کنار رویکرد نظری بخصوص‌اش به مسئله طبیعت کوشید نظام تناسباتی را ارائه کند که حاصل آن انسانی توامان آرمانی و واقعی بود. در مقاله پیش رو کوشش شده است تا با بررسی آثار مکتوب آلبرتی تصویری جامع از نظریه او درباره طبیعت و مسئله زیبایی ارائه شود و سپس تمهیدات عملی وی برای به دست آوردن تناسبات بدن انسان مطابق با دستاوردهای نظری مذکور برای خواننده تشریح گردد.
