هدف اصلی این پژوهش دستیابی به تأثیر دودل کردن بر روی بهبود شیوه آموزش دانش آموزان پسر مدارس تهران بوده است. طراحی این پژوهش به شیوه پیش آزمون-پس آزمون و با استفاده از گروه کنترل انجام شده است. یک گروه متشکل از 175 دانش آموزان نوجوان پسر 12 - 13 ساله مدارس تهران برای مطالعه انتخاب شده‌اند. پس از آموزش یک بخش از درس علوم، از دانش آموزان خواسته شد تا به سؤالات مشخصی پاسخ دهند و پس از آن این نمرات به عنوان نمرات پیش آزمون مورد استفاده قرار گرفت. پس آزمون پس از اجرای رفتار درمانی پیشنهادی انجام شد. در طی ده جلسه، در شرایط کلاس و درس یکسان، صفحات سفیدی در اختیار دانش آموزان قرار می‌گرفت و از آن‌ها خواسته می‌شد تا به صورت آزادانه به دودل کردن بپردازند. در انتهای هر جلسه سؤالات مرتبط با درس از آن‌ها پرسیده و میزان افزایش پیشرفت دانش آموزان در درس ارزیابی می‌شد. گروه آزمون و کنترل هر یک شامل 27 دانش آموز انتخاب شده به صورت تصادفی بودند که مشارکت‌کنندگان در گروه آزمون به دودل پرداخته و گروه کنترل از این کار منع شده بودند. به منظور ارزیابی تأثیر دودل، از روش تحلیل کوواریانس استفاده شده و مقایسه نتایج آزمون‌های دو گروه نشان دهند اینست که میان نتایج گروه آزمون و کنترل از منظر یادگیری تفاوت معناداری وجود دارد.