بر خلاف اوایل قرن بیستم، امروزه در فرایند زیبایی‌شناسانه طراحی صحنه نمایش تکنیک‌ها، ایده‌ها و فضاهای اجرایی با
تحولی نوین رو به رو هستیم. با حضور آثار و نمایشنامه‌های مدرن که فضای خاص و دیدگاه متفاوتی عرضه می‌کند بیش از
همه عناصر، فضای نمایش (طراحی صحنه) جلب توجه می‌کند به همین سبب طراحان صحنه را بر آن داشته تا از تکنولوژی‌ها
و فن‌آوری‌های نوین برای ارائه فضایی متفاوت استفاده کنند. از جمله این فضاها می‌توان هنر مینیمال را نام برد که زائیده هنر
پاپ است که با ارائه آثار سه بعدی مطرح و از قطعاتی متفاوت ساخته می‌شد. اهمیت این هنر به خاطر سنت‌شکنی هنرمندان آن دوره هنری بوده است. همه مینیمالیست‌ها به شعار «کمترین، همیشه بهترین است» معتقد بودند. مینیمالیسم جنبشی است که به سمت کاستن، با حذف تجلیات بیرونی به نفع مفهوم یافتن اشیاء پیش می‌رود. این پژوهش با هدف بررسی کارکردهای
زیبایی‌شناسانه مینیمالیسم و اهمیت ساختاری و جایگاه طراحی صحنه در دوران معاصر و توجه به کیفیات خاص فضای نمایش
که ویژگی‌های متمایزی را در طراحی‌های صحنه بوجود آورده است، در پی پاسخ به این پرسش است که: آیا این شیوه و یا
رویکرد در جامعه معاصر پاسخگوی مخاطب تئاتر می‌باشد؟ آیا این شیوه نگرش مورد استفاده قرار گرفته یا خیر و چگونه؟
روش تحقیق مبتنی بر رویکرد توصیفی تحلیل بوده و در گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه‌ای و کارکردهای فضای
مجازی استفاده شده است.
مقاله حاضر در راستای تبیین کلیات پژوهش و مروری بر تاریخچه مینیمال به تحلیل اندیشه زیبایی‌شناسانه خلق فضای
مینیمال پرداخته است. آنچه از این پژوهش برمی‌آید انگاره حفظ اصالت تئاتر بر پویایی و تنوع بصری در خلق فضا و تعامل آن
با تماشگر تئاتر است.
