تلاش مقاله حاضر بر روشن کردن مقصود کاسوت از ارائه هنر مفهومی و شرح چگونگی مخالفت او با زیباشناسی و فرمالیسم با توجه به ریشه‌های ویتگنشتاینی اقدامات او است. همچنین برای ارزیابی آنچه کاسوت می‌گوید و آنچه نشان می‌دهد مقاله «هنر بعد از فلسفه» و یکی از آثار سری «یک و چند چیز» مطالعه می‌شود. این مطالعه نشان می‌دهد با این‌که کاسوت در مقاله مذکور با ابتنا بر شباهت خانوادگی از رویکرد تعریف‌گرا برای مفهوم هنر می‌گذرد، اما جست‌وجو در شرایط هنر با اتکا به ایده به صورت ایجابی به مفهومی باز از هنر می‌انجامد که امکان تعیین شرایط لازم و کافی برای این مفهوم ندارد. افزون براین، هر یک از مصادیق یا آثار هنری با اتکا به ایده درون مفهوم بازِ هنر قرار می‌گیرند. معنای هر یک از آثار کاسوت برای نمونه یک و سه صندلی، درون خودشان و متکی به زمینه شکل‌گیری آنها؛ و در چینش ممکنِ سه صندلی در تطابق با گزاره «یک و سه صندلی» رقم می‌خورد. کاسوت آثار هنری را به عنوان عرصه نمایش هم‌ریختی با آن گزاره‌ها به عنوان تصویر اندیشه معرفی می‌کند. بدین طریق هنرمند در بند فاز خودبیان‌گری یا بیان احساسات لحظه‌ای‌اش نسبت به ایده آن نیست و در حال فراهم کردن وضعی از امور، یا تصویری برای یک گزاره تحلیلی است. مطالعه آرا و آثار کاسوت با تـأملی بر آرای ویتگنشتاین نشان می‌دهد روش او به صورت سلبی گذر از استلزامات فرمالیستی، دغدغه زیبا‌گرایی، تزیین، فرم‌های ادراکی، بصری و استتیکی را پیشنهاد می‌کند. اثر یک و سه صندلی، با چالش در تعریف ذاتی هنر، در شرایط بازنمایی بین مفاهیم زبان، مصادیق تجربی و تصاویر آنها کندوکاو می‌کند. اما در نهایت، در بند بازنمایی و هم‌ارزی گزاره‌های منطقی و وضع امور یا اندیشه و تصویر آن، باقی می‌ماند. این خود نوعی فرم‌گرایی و بازنمایی بین عرصه گفتار و تصویر است. امکان‌هایی در ویژگی منحصر بفرد هنر، در ظرافت‌های نگاه، در باقی‌مانده و مازاد نگاه، در شواهد ارزیابی‌ناپذیر و حتی در ارائه امر غیرقابل بیان و در رابطه گفتار و تصویر وجود دارد که به هنر توان کناره‌گیری از رابطه بازنمایانه را می‌دهد. این امکان‌ها از سوی کاسوت در این مقاله و اثر مذکور نادیده گرفته شده است.
