این مقاله بر آن است تا مسئله «بازنمایی» را در «هنر پاپ» مورد بررسی قرار دهد. منظور از اصطلاح «بازنمایی» فرایندی است که طیِ آن مخاطب، با  قرار گرفتن در برابر اثر، واقعیتی بیرونی را از دلِ عناصرِ تصویریِ اثر شناسایی م یکند؛ واقعیتی که یا، به ،«بازنمایی» راستی، در خارج سندّیت دارد و یا چیزی شبیه به آن برایِ ذهنش آشنا است. بدین منظور، با بیانِ مقدم های از جایگاه در سیرِ تاریخیِ هنرها، از هنرِ غارها تا هنرِ نیمه‌هایِ سدۀ بیستم، یعنی تا ظهور جریان هنر پاپ در دهۀ شصت، به دور های حدودا شصت‌ساله، از دهۀ آخرِ قرنِ نوزدهم تا دهۀ پنجاهِ قرنِ بیستم می‌پردازیم که به دلایلِ مختلف، عنصرِ بازنمایی در اثرِ هنری به مُحاق می‌رود. اما دوباره با ظهور هنرِ پاپ است که از آن اعادۀ حیثیت شده و عنصرِ آشنا (بازنمودی) دوباره به عناصرِ تصویری بازمی‌گردد، و در سیرِ تداوم منطقی خود به یکی از مسائل محوری جریان پست‌مدرنیسم در هنر بدل می‌شود که تا کنون هم استمرار دارد. در ادامه، دلایل بنیادینِ هنری و اجتماعی این توجهِ دوباره به مسئله بازنمایی در هنرِ پاپ مورد تحلیل و بررسی قرار می‌گیرد و تکۀی بحث نیز بر آثارِ هنرمندانِ برجستۀ این جنبش یعنی جاسپر جانز، رابرت راشنبرگ، ریچارد همیلتون و جیمز روزنکوئیست خواهد بود.