در این مقاله، رویکرد انتقادی به فرهنگ مدرن، در چارچوب خطِّ سیری ارزیابی می‌شود که فوکو، از اندیشه انتقادی ترسیم می‌کند. خطِّ سیری که از نیچه آغاز می‌شود، و با میانجیِ وبر به مکتبِ فرانکفورت م یرسد. استوار بر این خطِّ‌ سیْر، وبر، لیوتار، و فوکو بر پایه روش تاریخ ایده‌های لاوجوی، ارزیابی مقایسه‌ای خواهند شد؛ تا دریابیم که ناپسندشماریِ منطقِ «ابزارگرایی» نزد آن‌ها چقدر به پاسداشت هنر و زیباشناسی، چونان امکانی برای رهایی یا «خودآئینیِ» زیباشناختی می‌انجامد. 

ارزیابی نشان می‌دهد که از سویی فوکو در برابر وبر و لیوتار باور ندارد که هنر و زیباشناسی فراسوی «ابزارگرایی» باشد و از دگرسو، وبر در برابر لیوتار و فوکو، به ستیز با «ابزارگرایی» در چارچوب امر والا و هنر آوانگارد باور ندارد. البته، فوکو در برابر لیوتار، «خودآئینیِ» زیباشناختی را جای‌گیری در آستانه امر عقلانی می‌داند؛ نه گذار به امر پادعقلانی.