تئاتر و معماری از طریق مکان به خلق فضا و روح زندگی می‌پردازند و دارای ماهیت حرکت، زمان، ریتم، نور و رنگ هستند. فضا و زمان مهم‌ترین عناصر مشترک این دو هنر می‌باشند. کارگردانان و طراحان صحنه تئاتر در صورت استفاده ارگانیک از رابطه انسان و مکان در خلق فضا، می‌توانند به اجراهای بامعنا و دارای هویت دست یابند. پدیدارشناسی، به دلیل داشتن قابلیت شناخت رابطه انسان و مکان، می‌تواند دراین فرآیند مؤثر باشد. مقاله حاضر به بررسی تحلیلی مفهوم فضا در کارگردانی تئاتر و اجرا از دیدگاه کریستین نوربرگ شولتز می‌پردازد. مسئله اصلی این پژوهش ارزیابی شاخص‌های مفهومی و کاربردی مرتبط و بینا‌رشته‌ای معماری و تئاتر در اجرا است، بر این اساس به منظور دستیابی به هدف اصلی پژوهش با توجه به نظریات و دیدگاه‌های شولتز، اجرای اینشتین در ساحل به طراحی و کارگردانی رابرت ویلسون مورد تحلیل قرار گرفت. بدین سبب از طریق تحلیل دیدگاه‌های پدیدارشناسانه شولتز به ساختار موجود در شناخت فضا، به روش تحلیلی توصیفی سعی گردید به شاخص‌های ارزیابی فضا و ویژگی‌های آن در کارگردانی تئاتر دست یافت. نتایج تحقیق نشان می‌دهد برای بهبود ارتباط ارگانیک مخاطب و بازیگران با اجرا، از طریق رابطه انسان و مکان در خلق فضا، با رویکرد پدیدارشناسی می‌توان به صحنه تئاتر و اجرا هویت و معنا بخشید.
