نسخه شاهنامه ابراهیم‌سلطان موجود در کتابخانه بادلیان آکسفورد، نماینده تمام‌عیار ویژگی‌های تصویری مکتب شیراز عصر ابراهیم‌سلطان تیموری (817-838 ه.ق) است که دارای جنبه‌های نمادین و گرایشات معناشناسانه نگارگری می‌باشد و قابلیت تفسیر این هنر را بر مبنای هرمنوتیک فلسفی داراست. به همین روی به نظر می‌رسد تحلیل عناصر بصری و بازخوانی روایت در نگاره‌های این نسخه از مدخل هرمنوتیک فلسفی پل ریکور، گامی موثر در جهت درک همه‌جانبه ویژگی‌های محتوایی نگارگری در یکی از مکاتب و نسخ مصور شاخص ایران باشد. هدف این تحقیق که به روش توصیفی_تحلیلی انجام شده، پاسخ به این پرسش است: روایت در نگاره‌های شاهنامه ابراهیم‌سلطان چگونه با نظریه هرمنوتیک فلسفی ریکور قابلیت بازخوانی دارد؟ نتایج، بیان‌کننده آن است که برخی نگاره‌ها علاوه بر روایت شاهنامه، دارای استقلال محتوایی و کارکرد اجتماعی، فرهنگی و تبلیغاتی بوده و نوعی تعامل محتوایی میان عناصر بصری نگاره‌ها با مضامین سیاسی و تاریخی این دوران برقرار است.
