در این پژوهش، مبنای مطالعه نگاره‌های شاهنامه بایسنقری (۸۳۳ه‌ق) بر دو مؤلفه اساسی زمان و مکان است. به‌طوری که با بررسی شیوه بازنمایی و حضور این دو پدیدار هم‌زاد و درهم‌تنیده در این نگاره‌ها، راهی به جهانِ آنها گشوده شود؛ همان جهانی که در آگاهی و ادراک شخص هنرمند، و سپس مخاطب، پدیدار می‌شود، نه جهانی فی‌نفسه و در خود. به همین سبب در این‌جا رویکرد پدیدارشناسانه، که اساسش بر کارکردهای آگاهی است، به کار گرفته شده؛ تا از طریق آن سازوکار آگاهی و ادراک هنرمند در مواجهه با پدیدارهای زمان و مکان و تأثیر آن در آفرینش او دریافته شود. هم‌زمانی اوقات مختلف در یک تصویر، هم‌زمانی نمایش درون و برون و نبود پرسپکتیو نقطه‌ای، اصلی‌ترین خصیصه‌های زمانی و مکانی بررسی‌شده در این مقاله است. در نهایت، نتیجه‌ای که بنا بر مطالب این پژوهش حاصل گردیده، چنین می‌نماید که ماهیت زمان و مکانِ این تصاویر همیشه آسمانی و مثالی نیست، بلکه گاه بسیار آشنا و این‌جهانی‌اند، و سر‌چشمه آنها، یکسر در طبیعت و حقیقت آگاهی هنرمند بوده است.
Arabzadeh J, Peyvandi P. A Study of Time and Place in the Images of BĀYSONGORI ŠAHNAMA Using the Phenomenological Approach. کیمیای هنر 2018; 7 (26) :71-84 URL: http://kimiahonar.ir/article-1-1270-fa.html
عرب‌زاده جمال، پیوندی پرهام. بررسی زمان و مکان در نگاره های شاهنامه بایسنقری، با رویکرد پدیدارشناسانه. کیمیای هنر. 1397; 7 (26) :71-84
