هنر نیمه نخست قرن بیستم نشان از واکنش‌ جریانات هنری همچون دادائیسم و سورئالیسم نسبت به تکنولوژی‌های مدرن دارد. از سویی، متفکرانی چون هایدگر تکنولوژی را به پرسش می‌گیرند. هایدگر که با نگاه پدیدارشناسانه به تکنولوژی رویکرد طبیعی انسان نسبت به آن را به چالش می‌کشد، اعلام می‌کند که تکنولوژی بر دیگر نسبت‌های وجودی انسان غالب گشته و عالم انسان را به روابط تکنولوژیک تقلیل داده است. اکنون، پرسش اینجاست که چگونه می‌توان خوانشی فلسفی از دادائیسم و سورئالیسم در پرتو اندیشه‌های هایدگر در باب تکنولوژی ارائه داد. جستار حاضر سعی دارد در راستای اثبات فرضیه خود مبنی بر وجود مولفه‌های مشترک در آراء هایدگر و آثار دو جریان هنری مذکور، خوانش این آثار را از دریچه آراءِ هایدگر ارائه کند. این پژوهش شکاکیت و بدبینی نسبت به تکنولوژی و احتمال ظهور دیستوپیا را نقطه مشترکی می‌داند که هایدگر را به دادائیسم و سورئالیسم در حوزه تکنولوژی پیوند می‌زند.